17 januari 2016, Oude Bildtpollen-Oost

Het is vandaag zwaar … heel zwaar …. Dit gebied betreden vereist enige conditie vanwege het kilometers sjouwen door de met slik bedekte kwelder. We lopen hier ook wel eens als verzopen katten rond. Ook vandaag zit de drek me weer tot aan het kruis. Dat is eigen aan het gebied en ligt niet aan het weer.

Het tijdstip om wadvogels te tellen valt vandaag beroerd. Pas om 15.30 uur hoogwater. Dat houdt in dat we in de schemering terug zouden moeten lopen naar de zeedijk. Daarnaast moet zoon Wouter vanmiddag op de bus worden gezet voor een wintersport schoolreis naar Oostenrijk. Daarom beginnen Sije en ik rond 10-en. Met laag water. Niet ideaal maar dan komt er tenminste iets op papier.

Opeens 2
De wereld ligt er prachtig bij. Vrijwel windstil en een heerlijk winters zonnetje. Een zeldzaamheid aan de kust! Eigenlijk moet je hier altijd je laarzen en regenbroek aan hebben. Gezien de omstandigheden laat ik die regenbroek achterwege. Sije niet. Voorzichtig schuifelen we de wit bevroren zeedijk over. Best fris nog. Ondanks handschoenen zijn mijn vingertoppen vrij snel gevoelloos. Sije heeft een hoogtekaart van de kwelder uitgedraaid en wil de lager gelegen natte stukken mijden en 2x insteken waar het hoger gelegen is zodat het minder zwaar lopen is. Mijn telmaat moet zuinig zijn met energie vanwege een zwak enkel en we hebben minder tijd dan anders dus een goed plan. Halverwege de kust hebben we altijd een eerste scan-stop. Voornamelijk om de roofvogels te pakken. Totaal komen er 8 buizerds op papier. Aan de kustlijn zit een rover op een paal die Sije bestempeld als slechtvalk. Iets zegt me dat niet alle kenmerken kloppen. Telescoop erop. ‘Euh … sorry maar het is een adulte havik’, zeg ik hem. ‘Echt? Die had ik hier niet verwacht’. ‘Toch wel, kan zomaar zo’. ‘Zit daar een torenvalk op die paal naast die buizerd?’ Alweer ver weg dus opnieuw de telescoop erop. Nog steeds niet goed te zien maar mijn eerste gedachte is smelleken. Als we dichterbij komen is het duidelijk. Als het smelleken opvliegt is het helemaal zeker. We volgen het beestje met onze kijkers als er een andere kleine rover zijn pad kruist. ‘Zie je dat ‘. ‘Jep. Dat is cool. Hebben we opeens 2 smelleken in 1 beeld’.

Een waar kunstwerk
We maken onze eerste insteek. De telstop ligt ongeveer op een derde deel van de totale breedte van het te tellen gebied. We lopen zover mogelijk naar de kustlijn tot we vrijwel niet verder kunnen omdat onze laarzen wegzakken in het met ijs bedekte slik. Zoals verwacht zitten de vogels erg ver weg en wijd verspreid. Tellen wat mogelijk is. Opvallend veel slobeenden. Enorme aantallen bonte strandlopers weer. In de verte is schijnbaar een rover actief. Een flinke wolk bontjes maken er een waar kunstwerk van. Ook de vele scholeksters zijn opvallend. Het tellen valt zwaar. De meeuwen en steltjes kunnen niet of nauwelijks worden onderscheiden door afstand en warmtestraling. Ja warmtestraling. De handschoenen kunnen uit. De jas gaat los. Wat een weertje hier op het wad. Zwaar is het vandaag, heel zwaar…

Onderzoekmateriaal
Tijdens het teruglopen van de insteek stoot ik een bokje op die vlak voor mijn voeten zonder een geluid te maken in een rechte lijn opvliegt. Dit is een kenmerk dat hem onderscheidt van zijn grotere broer de watersnip die al krassend in een zigzag vlucht wegvliegt. Ondanks de plattegrond van Sije komen we toch voor een paar slenken te staan die gelukkig goed door waadbaar zijn. ‘Daar vliegt een slechtvalk op, Sije. Ik ben bang dat we onderzoekmateriaal hebben opgejaagd. Er is iemand die dat zwaar zal vallen.

Dame in rui
‘Ah hoi Gerrit, hoe ist?’ We hadden Gerrit Krotje al een tijdje op de korrel, hij doet onderzoek naar slechtvalken. ‘Ja goed, jullie hadden even wat later moeten komen. Die slechtvalk zat ik te bestuderen’. We zagen haar inderdaad wegvliegen maar goed wij komen hier om de twee maanden wadvogels tellen en jij komt hier elke dag toch?’ ‘Ja maar het weer is niet altijd zo mooi als vandaag. Ik kon de ruipennen vrij goed bekijken’. Vervolgens laat Gerrit foto’s zien die hij met een compact camera door zijn telescoop heeft gemaakt . Uitleg over de slechtvalk dame in rui volgt. Erg interessant. Uitwisseling van geziene soorten volgt. ‘En als jullie verder lopen dan kom je waarschijnlijk een velduil tegen’.

Prachtig showtje
We lopen door. Tenminste een poging tot want Sije heeft het zwaar, heel zwaar. Hij heeft kramp in zijn kuit. Af en toe rekkend en zijn telescoop statief als ondersteuning gebruikend gaan we verder. Een stukje verder doet hij eerst zijn regenbroek uit. Het is altijd afwegen hoeveel laagjes kleding je aandoet. Vandaag heeft Sije te veel kleren aan. Dat zou wel eens de kramp in zijn kuit kunnen verklaren. Een groep van 27 putters vliegt over een ruig hoekje. We kijken er naar als plots de velduil mooi in beeld komt. Het dier vliegt met zware slagen en zweeft op geringe afstand bij ons langs. Een prachtig showtje. Een vlucht veldleeuweriken vult de lucht met bijna voorjaarse geluiden. Voor ons uit bij de kustlijn zit 1 van de eerder geziene smelleken op een paal. Een haas staat op zijn achterpoten te luisteren naar onraad. Ja dit is echt zwaar…

Zelfreflectie
Het laatste stuk wordt zo goed als het gaat geteld. Bomvol vogels zit het maar erg ver weg in een warmtewaas. Gerrit zijn slechtvalk vrouw zit op een paaltje van een strekdam. ‘Het lijkt me handiger dat jij nu op eigen gelegenheid terugloopt zodat je op tijd thuis kunt zijn’, aldus Sije. Fijn die zelfreflectie. Alleen ben ik inderdaad een stuk sneller terug bij de auto. In snelwandel tempo loop ik terug. De beide jassen gaan los. De muts gaat af. Zweten als een otter. Ja beste mensen, zwaar was het vandaag …. echt zwaar … zwaar genieten!!!!

Foto/ tekst: Meino Zondervan