november

25 november 2017, Wadvogels tellen – Holwerd Oost

Wow, let op!! Op 12 uur, incoming!!

Het verhaal van de tellingen is zo langzaam aan wel bekend. Althans de locatie, de route, de ontberingen of juist het omgekeerde. Maar het is nooit bekend wat we gaan tegenkomen. Het is altijd weer een verrassing wat we gaan beleven. De ene keer is het weinig noemenswaardig met “normale soorten” en niet echt de moeite om er iets spannends over te schrijven. De andere keer, en dat is meestal het geval, hang ik boven m’n toetsenbord en rammelt er een verhaal uit de digitale pen. Maar eens kijken of het vandaag de moeite waard is.

Dreigend
Samen met Sije ben ik om 11.00 uur op de pier van Holwerd. Het lijkt in eerste instantie een lekker relaxte telling te worden met weinig wind en redelijk weer maar als we achterom kijken komt er vanuit het westen een dreigende lucht aanzetten. Die dreigende lucht laat zich gelden en stort zijn nattigheid naar beneden. We stellen de aanvang van de telling nog een kwartier uit en wachten de bui af in de auto. Zodra het droog is pakken we de telescopen en tellen maar. Een sperwer vliegt nauwelijks zichtbaar, laag boven de grond, van ons af. In de stilte van geconcentreerd bezig zijn is het geluid te horen van overvliegende gorzen. Gelukkig gebruik ik een handteller waar 3 soorten tegelijkertijd mee kunnen worden geteld en blijft de telescoop op de positie staan waar ik gebleven ben. Op die manier is het niet vervelend om de telling te onderbreken en te checken wat er langs komt. Het blijken 3 sneeuwgorzen te zijn die even later in onze buurt neerploffen. Dat is een mooi begin. Misschien het rammelen waard.

Waardeloos
Door naar een volgende telpunt. Het plasje aan het begin van de pier. Het oogt rustig maar er blijken 5 dodaarsjes aan het vissen te zijn. Een hoger aantal dan ooit eerder in dit gebied. Daarna overstappen bij Sije om in 1 auto verder te tellen op de zeedijk. Tijdens het overhevelen van materiaal komt Sije op zijn tenen teruglopen van een sanitaire stop en fluistert, ‘Meino, wat voor gorsjes lopen daar achter mij.’ Zonder verder iets te zeggen pak ik mijn camera en loop naar daar waar Sije vandaan kwam. Kniel neer en zie tijdens het foto’s maken waar het omgaat. Er foerageren 2 vogeltjes op het boeren erf. Of frater of barmsijs tot er 1 in beeld komt met een rood voorhoofd en draai me om. Sije zit met zijn camera achter me. ‘Barmsijs!’ De kleine barmsijs, houden we het op. Nieuw voor dit gebied. Daarna worden we weer vertraagd. Vlak voor we de zeedijk op willen rijden zien we en groep vogeltjes opvliegen en foerageren op uitgebloeide zonnebloemen. Putters, groenlingen, vinken en ook kepen. Die zijn nieuw voor dit gebied. Prachtig gezicht en, waardeloze tellers als we zijn, laten we onze camera’s weer rammelen.

Pruttelen
De eerste stop op de zeedijk doen we om een insteek te maken en vanuit de nieuwe kijkhut het volgende stuk te tellen. Laarzen aan, stukje brood, telescoop op het schouder …. ‘Wow, Sije. Op 12 uur … Incoming.’ Een flinke groep kleine vogels komen over ons heen knallen, zo de zeedijk over. Ze zeggen niks maar er zijn V-staartjes te zien. Als we een stukje op weg zijn komen ze weer aanvliegen. Ze flapperen wat rond en strijken soms even neer. Nu horen we wel wat ze zeggen. Het gaat om barmsijzen. Welk type weten we niet. Een groep van zo’n 40 individuen. Nieuw voor dit gebied. Daarnaast ook een flink aantal veldleeuweriken. Een groepje putters pruttelen rond. Rietgorzen, gras- en oeverpiepers eveneens. Op de kijkhut zit een adulte slechtvalk. Er naast, op en paal, een buizerd. Een groep van dik 300 spreeuwen zijn continue in beweging. Dit begint op rammeltijd te lijken.

Schaatsen
Het laatste stuk naar de hut is 1 grote glijpartij door de drek. In de kijkhut zelf is het koukleumen. De wind jaagt door de niet afsluitbare kijkgaten. Een regenbui maakt het er niet warmer op. Het open karakter van de hut zorgt ervoor dat de regen naar binnenslaat en je met je kont op natte planken zit. Die zitplank bereik je via een andere plank die als opstap dient. Gegarandeerd stoot je je kop een keer bij het op en/of afstappen. De kijkgaten zijn te hoog voor de telescoop op statief, dus schroeven we die los en plaatsen ‘m op de dunne rand van het kijkgat. Dat is alles behalve stabiel. Een vogelkijkhut met gebruiksaanwijzingen, zeg maar. Niet onze favoriet maar nemen we voor lief want we kunnen dit stuk specifieker tellen door de aanwezigheid van de “tinnen ton”. Het aantal van o.a. wulp, kluut, bontje, wintertaling, smient, pijlstaart, bergeend, scholekster wordt ingevoerd via de app Avimap. Op de rand van ons telgebied landen 5 middelste zaagbekken op zee. Die gaan ook mee. De stand-by tijd van mijn telefoon is op 10 minuten gezet zodat het scherm aanblijft en we beiden, om de beurt, de aantallen kunnen invoeren. Weliswaar met verkleumde vingers maar het slaagt. Een havik man komt voorlangs vliegen en zorgt voor wat roering. Als we klaar zijn “schaatsen” we terug door de drek. Terug naar de auto. Tijd voor een stuk brood want het rammelt van binnen.

Doodkalm
We pakken nog 2 stops op de zeedijk. Tijdens het tellen horen vrijwel de hele tijd zwarte ruiters. Zien doen we ze helaas niet. De vogels zijn onrustig. Er is vast een rover in de buurt. Sije ziet hem. Het blijkt weer een havik te zijn die langs de kustlijn vliegt. Ook 2 buizerds maar daar wordt nauwelijks op gereageerd. In het laatste buitendijkse telstuk zit een juveniele slechtvalk doodkalm tussen zijn potentiële prooien. Pas als het dier opvliegt ontstaat er enige paniek. We hadden ook al blauwe kiekendieven verwacht maar die laten het afweten. We sluiten de buitendijkse telling af en gaan snel door naar de binnendijkse telling. De tijd begint weer eens te dringen. Het licht gaat in deze tijd van het jaar al vroeg uit. Rammelen maar.

Look-a-like
Alhoewel….weinig rammelwaardige belevingen tot we op een grote groep ganzen stoten van verschillende merken. Veel grauwe ganzen, een aantal branda’s (brandganzen), een aantal toendra rietganzen, een paar soepganzen én … 4 sneeuwganzen. Tenminste, die naam zouden we er het liefst aanhangen. Ook de geraadpleegde vogelmaten zouden dat zo noemen. Helaas blijkt het te gaan om look-a-likes en moet de stempel park- of soepgans erop gedrukt worden volgens het forum op waarneming.nl. Op het eindpunt zijn we weer bij de uitgebloeide zonnebloemen en mogen de kleine barmsijzen, groenlingen, vinken en kepen ook in Avimap. Net als we naar huis willen komt er toch nog een blauwe kiekendief in vrouwkleed het telgebied binnenvliegen. Een mooie afsluiter. Hup, in de auto en de stoelverwarming op hot. Terugkijkend op deze dag is het zeer de moeite waard om er een verhaal uit te rammelen. Wanneer weet ik nog niet. Maar dat komt vast wel goed. Dat is zo langzaam aan wel bekend. 🙂