Excursie Bakkeveen, Duurwoudsterheid

6 maart 2016 Bakkeveen, Duurwoudsterheide.

‘Het begint nu vervelend te worden. Als ze nu niet ophoudt dan gaat ze maar verder in een andere auto. Tijd dat ze met beide benen op de grond belandt’.

IVN Leeuwarden excursie op maandelijkse basis. Het is erg lastig om op voorhand te zeggen waar we met de groep heengaan vanwege de wispelturige weersvoorspellingen. Net als gisteren waren de weerberichten bagger. Gelukkig is het vandaag hetzelfde baggerweer als gisteren. Of terwijl een stralende dag!! De deelnemers krijgen deze ochtend om 8.00 uur te horen dat we naar Bakkeveen en het nabij gelegen Duurwoudsterheide gaan. Via de mail werd wel verklapt dat het een fikse wandeling zou worden en dat laarzen geen overbodige luxe zal zijn. Zou dat, plus de slechte weersverwachting, de reden kunnen zijn dat we met een select groepje van 9 man op pad gaan? Doelsoorten: spechten. Waarom? Omdat die in deze tijd van het jaar erg aanwezig zijn vanwege balts en paarvorming. Ze hakken en roepen erop los mits aanwezig.

Hallo hallo
Matthijs heeft walkietalkies geregeld zodat we elkaar op de hoogte kunnen houden van hetgeen we onderweg zien. Maar dan moet je dat ding wel aanzetten. Als we in de buurt van Bakkeveen komen test Matthijs nogmaals of de auto van Doede reageert op een oproep. ‘Hallo, hallo aan de linkerzijde een havik, over’. ‘Oh, dan hebben we die gemist’, is het antwoord. Er was geen havik te zien maar zet de andere partij wel op scherp, hopen Matthijs en Harm.

Capiche?
Bij de slotplaats in Bakkeveen parkeren we de auto. Op 2 mensen na doen we allemaal de laarzen aan. En trekken het bos in. Het is prachtig in het bos. Het heeft gevroren, de zon warmt het mos op, de damp slaat eruit. De zon schijnt laag tussen de bomen door en geeft tezamen met de vlagen mist een mysterieuze, haast sprookjesachtige sfeer. Het bos rond de slotplaats staat al enkele jaren bekend om de aanwezigheid van een paartje mibo’s. Als we een tijdje staan te luisteren en kijken bij een stukje dat zeer geschikt oogt voor de mibo is het Linda die er 1 ontdekt. Linda heeft zich goed voorbereid en zich de kenmerken en biotoop eigengemaakt. ‘Mibo?’ ‘Ja, de middelste bonte specht. ‘Oké, en wat is dan het verschil tussen een grote en de middelste bonte’, vraagt Teartse me. ‘Of de kleine?’ ‘De middelste heeft een rood dak, een vriendelijker gezicht door een niet doorlopende baardstreep, heeft wel 2 witte vleugelvlekken net als de grote bonte die de kleine weer niet heeft en de middelste heeft een roze anaalstreek i.p.v. een rode. Capiche? Boven ons hoofd wordt druk gescholden en gedaan. Een 7-tal gaaien laten de mooiste communicatie geluiden horen tijdens een ceremoniële bijeenkomst. Plots zit er een vrouwtje goudvink voor ons. Erg leuk om ergens stil te gaan staan en te kijken wat er gebeurt. 2 grote bonte spechten ploffen vlak voor ons in een boom. Een groene specht lacht ons vanaf grote afstand toe. Helaas laat hij zich niet zien.

Survival
Al drie doelsoorten binnen. Alleen de zwarte specht ontbreekt nog. Ook deze is hier in de buurt gesignaleerd. Linda heeft een kaartje meegenomen met routes en locatie. Dit leidt ons door donkere en drassige stukken bos. Gelukkig hebben we de laarzen aan. Toch moeten we enkele ondergelopen greppels overwinnen omdat de 2 schoenendragers niet door de moerassige stukken kunnen zonder natte voeten te krijgen. Dit levert een leuk stukje survivalen op waarbij Anno haast te water gaat. Ter nou er nood kan hij zich staande houden en zich net aan een boompje vastklampen. De groene specht is op dat moment niet de enige die voor een lachsalvo in het bos zorgt.

Viervoeters
Als we bij een perceel sparren staan te kijken en luisteren naar kuifmezen verschijnt er achter ons een stel mensen met 2 loslopende honden. Het blijkt dat Natuurmonumenten hier een stuk bos beschikbaar heeft gesteld om de viervoeters de ruimte te geven. Toch wel vreemd dat het ook in het broedseizoen is toegestaan en grenzend aan een dieren rustgebied waar mens en hond niet zijn toegestaan. Het hondengeblaf zal de rust niet waarborgen ben ik bang. Ver in het bos hoor ik het gekekker van een havik. ‘Ik hoop dat je ongelijk hebt want de mibo maakt vrijwel hetzelfde geluid, zegt Linda. Ja die heeft haar huiswerk gedaan. Hoe dieper we het bos ingaan hoe rustiger het wordt wat vogels betreft. De zwarte spechten laten het afweten dus terug naar de slotplaats. Daar is het drukker met roffelende spechten, zingende kool- pimpel, zwarte en matkopmezen. Er komt ook nog vluchtig een eekhoorn voorbij die door de boomtoppen knalt. Rond 11.00 uur zijn we weer bij de auto’s. Het gezang en geroffel wordt minder naarmate de dag vordert. Ook wordt het drukker met wandelaars en mountainbikers. Tijd voor koffie en een hapje.

Stoïcijns
Op de parkeerplaats bij de Duurwoudsterheide staan veel auto’s. Gelukkig is dat voor de bezoekers van de naastgelegen kerk. We lopen langs mooie vennetjes de heide op. Het rimpelloze water op de meertjes biedt mooie weerspiegelingen. Het vrijwel windstille weer levert een heerlijke rust op. Te rustig eigenlijk. Alleen een merel hoog in de top zorgt voor enige commotie. De afwijkende zang laat ons eerst geloven dat het een grote lijster betreft. Wanneer enkele fotografen het bos in duiken om een kuifmees en boomkruiper te platen, slaagt Linda er wederom in om een zeldzaamheid te scoren. Ze ontdekt een klapekster in 1 van de weinige boompjes op de heide. Nou maar hopen dat ze niet al te eigenwijs wordt. Tot frustratie van de fotografen onder ons zit het dier een behoorlijk eind van ons af. Wanneer we een stukje verder zijn gelopen zien we het dier nog steeds mooi in de top zitten. De zon op zijn bakkes en een donkere lucht op de achtergrond. Zou een prachtplaatje opleveren. Euh? Donkere achtergrond? De wind haalt ook stiekem aan. ‘Laten we maar doorlopen want we houden het niet droog’. Maar eerst genieten we nog van een kleine ruzie tussen de klapekster en een gaai. Bovenin een den zit een buizerd van categorie Bumo 6 (Buteo Morph – kleurtype). Zijn witte borst in de zon. Zwarte luchten erachter. Het dier geeft licht zo lijkt het. Op 3 uur van ons is ook een ruzie gaande. Zwarte kraaien duiken naar een rover in de top van een boom. Een havik dame blijft er stoïcijns onder. ‘Aan het eind van dit pad moet volgens waarneming een robotap (roodborsttapuit) zitten’, zegt Linda. Ze heeft haar huiswerk echt goed gedaan. Bijna op het enge af en dan ook nog in turbo vogelaarstaal spreken. Poeh hè. Mevrouw wordt duidelijk gemaakt dat het misschien een plan is om de terugreis in een andere auto te vervolgen. Maar de goedlachse Linda laat het koud. Gelukkig weet ze wie het zegt. De Roodborsttapuit laat zich, net als de zwarte specht, niet zien. Wanneer we haast bij de auto’s zijn komt de regen naar beneden. Het is rond 13.00 uur.

We hebben geweldig genoten van een stralende (halve) dag. Als we op de weersvoorspellingen hadden afgegaan zouden we dit alles hebben gemist. Hulde aan de doorzetters!!

Tekst: Meino Zondervan

Foto: Linda Veeman